Is er een rode draad te ontdekken in het profiel van de mensen die aan de top zitten van organisaties. En dan met name van de mensen waarvan bijna iedereen het bestaan weet, gezien de negatieve berichten die er over hen is verschenen.  Deze vraag kwam tot stand naar aanleiding van de artikelen die dit weekend in de kranten stonden over Erik Staal van Vestia. Woorden die gebruikt werden zijn o.a. mannetjesputter, maar ook: arrogant, zelf overschatting en grootgraaier. Kortom duidelijke taal! Echter we zouden het evengoed kunnen hebben over Hubert Möllenkamp van Rochdale, Cees Verhoeven van Ahold, of Joep van den Nieuwenhuijzen van Begemann. Zijn er overeenkomsten in hun profiel. Het eerste wat ik bedacht is: het zijn mannen. Maar dat verhaal gaat niet op, want de naam Nina Brink kwam ook bij me op.

Mensen een profiel toedichten is nog niet eenvoudig. Want gedrag is niet wie men is en je leest natuurlijk met dit soort kwesties vooral wat er niet goed aan ze is. Maar dan toch, met mijn favoriete methodiek MBTI zou je er wel wat over kunnen zeggen. Er zijn profielen waarbij mensen niet van veranderingen houden, risico’s uitsluiten. Je zou het criticasters kunnen noemen, echter het ligt genuanceerder en het heeft zeker ook voordeel. Soms is het goed om de nieuw ingeslagen koers nogmaals kritisch te (laten) bekijken. Denk dat bovenstaand genoemde mensen anders in elkaar zitten. Ze van vernieuwing houden:  hoe kan het beter, sneller, mooier of meer. Dit heb je zeker ook nodig in organisaties als je tenminste met je bedrijf wilt groeien. Wat zegt men ook al weer over stilstand. Tja… maar het brengt ook risico’s met zich mee. En laten we vooral ook niet vergeten: hoge bomen vangen veel wind.

Of zijn het dwalingen van de geest. Het woord egocentrisch komt ook bij me op. We herkennen vaak wel de opgeblazen ego’s van anderen, maar niet die van onszelf. Roos Vonk in Ego’s en andere ongemakken, schrijft er heel mooi over. En laten we eerlijk zijn, wie heeft er geen “last” van. Zoveel soorten ego’s die een rol kunnen spelen: intelligent ego, emotioneel ego, rechtvaardig ego, macho ego, ik kan alles ego, ik ben belangrijk ego, ik ben interessant ego…. de lijst is oneindig! Keuzes maken, risico’s nemen, verwachtingen managen in- en extern, inspireren en motiveren van de mensen binnen je organisatie. Zolang je de wind mee hebt en er positieve resultaten zijn is het natuurlijk heerlijk. Bijkomstigheid is nog, hoe belangrijker, succesvoller (of rijker…) je bent, des te meer mensen je interessant gaan vinden. En niet iedereen is in staat om kritisch te blijven en oprechte feedback te geven. En hoe fijn is het niet om je te wentelen in succes, geluk en complimenten, niets menselijks is ons vreemd nietwaar?

Maar dan kan het dus ook zo gaan dat het niet goed afloopt, dat er desastreuze resultaten zijn en dan… Ben je dan een topper of had je last van je ego? En is er een rode draad te ontdekken in het profiel van de mensen aan de top van organisaties. Ik zou zeggen: het zijn echte mensen met hun talenten en ontwikkelpunten. En als tip: organiseer je eigen tegenstand… Of wat Socrates al zei: acht niet hen hoog die al uw woorden en daden prijzen, maar hen die u welgemeend op uw fouten wijzen.