Wat zou je doen als je wist dat je nog maar kort te leven hebt, is een vraag die ik wel aan mensen stel. Een vraag die om diverse redenen aan de orde kan komen. Bijvoorbeeld als men een leven heeft waar men niet tevreden over is. Of dat helder wordt dat men vooral dingen doet waar men niet blij van wordt. Die volgens hen niet anders kunnen, die moeten. Ingegeven door alles om hen heen en waarbij ze zich niet optimaal tevreden voelen, soms zelfs diep ongelukkig, ziek, ontevreden of verdrietig.

Soms heeft het met de leeftijd te maken. Ergens tussen de 40 en 50 jaar zitten we in een fase van ons leven dat we dingen ter discussie stellen. Een fase waarin je beseft dat je toch echt op de helft bent. Dat het leven eindig is. Goed moment om na te denken hoe je de 2^e helft van je leven gaat invullen. Als je je bewust wordt van de vergankelijkheid van de dingen, iets wat het gevolg is van ouder worden, wordt je gehechtheid aan dingen en je identificatie ermee minder. Of vergis ik me? Maar deze vraag komt zeker ook voorbij bij mensen die beduidend jonger zijn. Ook die stellen vragen als: doe ik de juiste dingen, ben ik gelukkig?

Bewust zijn hoe je je leven indeelt, daarin keuzes maken. Er is altijd keuze is mijn mening, hoe moeilijk ook. Of zijn het de consequenties die je afschrikken? Hoe jammer als je op je leven terugkijkt met spijt. Had ik maar andere keuzes gemaakt, of had ik maar dat gezegd, dit gedaan, etc.

Er is een boek van een Australische verpleegster Bronnie Ware (The Top Five Regrets of the Dying) die haar jarenlange ervaring met stervende patiënten heeft beschreven in een top vijf die mensen het meest betreuren als het einde in zicht is. Zij benadrukt dat de meeste van haar patiënten op het einde van hun leven met een enorme helderheid terugkeken op het leven dat ze hadden geleid. Nu het einde naderde, zagen ze allemaal duidelijk wat ze anders hadden willen doen.

Dit is de lijst met regrets:

1. Ik zou willen dat ik de moed gehad had, om een “waar” leven te leven. En niet het leven wat anderen van me verwachten
2. Had ik maar niet zo hard gewerkt
3. Had ik de moed maar gehad om mijn gevoelens te uiten
4. Had ik maar contact gehouden met mijn vrienden
5. Was ik maar gelukkiger geweest

Toen ik het las vond ik het wel verdrietig. Want wij mensen zijn toch vooral heel druk, maar is het ook met de juiste dingen? Als ik dit lees, ben ik bang van niet. En als ik de gesprekken in mijn herinnering neem waar ik die bewuste vraag stelde, weet ik dat mensen meestal dingen antwoorden die ze op dit moment dus niet aan het doen zijn. Hoeveel tijd besteden we echt aan ons zelf, onze gevoelens, aan de mensen waar we oprecht van houden, doen we dingen die ons energie geven en hoe vaak uit jij je gevoelens?

Dus… wat is jouw grootste spijtpunt op dit moment. En wat wil jij nog doen, zeggen, bereiken of veranderen vóórdat je sterft..? Gelukkig zijn is een keuze, zorg dat iedere dag van je leven mooi is, je leeft NU!