Altijd houd ik me aan de regels. Heb mijn haren gekamd en tanden gepoetst. Mijn huis altijd picobello in orde. Op tijd bij de klant. Rij nooit harder dan de maximale snelheid. Betaal mijn rekeningen op tijd.  Ga braaf naar de sportschool. Drink nooit een borrel te veel. Kom altijd mijn afspraken na en lieg nooit, zelfs geen leugentje om bestwil. Bemoei me nooit met anderen. Geniet niet van ander mans zijn verdriet of worstelingen. Op tijd mijn aangifte naar de belasting en een rood stoplicht betekent stoppen. Verkeer van rechts heeft voorrang en altijd werkelijk altijd kom ik mijn afspraken na en de verwachtingen die men van mij heeft. Ik heb geen last van faalangst. Ik voel geen stress als het spannend wordt. Altijd heb ik voldoende geld op mijn rekening en heb ik meer dan fantastische opdrachten. Alle klanten zijn leuk en alle vraagstukken van de klant kan ik oplossen. Ja hoe mooi kan het leven zijn! Gelukkig ben ik PERFECT

Of is dit misschien wel iets te veel van het goede. Ok, ik beken. Ook ik heb smetjes. Hebben we dat niet allemaal in meer en mindere mate. Mijn verbeterpunten zijn me helder en soms los ik er één op en aan andere punten ben ik gehecht ☺. Gelukkig ben ik PERFECT

Uiteraard zijn mijn verbeterpunten minder leuk om te belichten dan mijn talenten.  Ik deel liever al het moois dat op mijn pad komt dan de hobbels waar ik mee worstel. Ben ik de enige, of zijn er meer mensen die zich hier in herkennen? Niet het achterste van je tong laten zien, of net even anders verwoorden waardoor je de kwetsbaarheid in je ZIJN wat verbloemd. Perfecte mensen ben ik nog niet tegengekomen. Of zijn we juist door onze imperfectie perfect? De moed van imperfectie van schrijfster Brene Brown is een mooi boek hierover.

Dit is een van de gedachte die bij me kwam tijdens de olympische spelen. Wat een commentaar en meningen over van alles en nog wat. Of je nu Yuri, Daphne of Naomi heet, voldoende meningen over hen. Zouden ook zij, net als wij, gewoon mensen zijn? Verdrietig, zo hard voor gewerkt en niet met het gewenste resultaat. Een mens kent vaak zijn eigen beperkingen wel en heeft de ander niet nodig om dit te verwoorden. Misschien eens aan denken als we weer eens onze mening lopen te toeteren. Want zijn we niet allemaal op een perfecte manier imperfect 😊?