“Ik kies ik ervoor om niet aan mijn collega’s en leidinggevende te vertellen wat er met me aan de hand is. Alles doe ik eraan om te functioneren en niet te laten zien hoe het werkelijk met me gaat”.  Deze klant is helaas niet de enige persoon die ik in mijn werk ontmoet die geen transparantie geeft over de geestelijke gezondheid.

Ik heb veelal zakelijke klanten. Mensen die ondersteuning nodig hebben om weer verder te kunnen gaan in het leven. Die op zoek zijn naar herstel, levensgeluk en weer levenszin. Werkgever huurt mij meestal in en dit zijn dus mensen die wel durven te spreken over hun geestelijk welzijn, met tenminste één iemand binnen de organisatie.

Als we onze been breken, griep, Covid, hoofdpijn, of andere fysieke ongemakken hebben, voelen we over het algemeen geen schaamte en schromen we niet onze werkomgeving hierover te informeren. Het is vaak ook zichtbaar als mensen fysiek ongemak ervaren. Echter als het over onze geestelijke gezondheid gaat dan is dat nog niet zo van zelfsprekend. En achter een gezicht kan veel leed zitten. Zonder dat je het echt ziet!

Jaarlijks kosten depressies en angststoornissen de economie wereldwijd een biljoen $, doordat werknemers hierdoor veel minder productief zijn, becijferde de Wereldgezondheidsorganisatie (FD d.d. 14 juni jl.).  Des te meer reden om hier aandacht voor te vragen. Juist ook omdat de reguliere geestelijke gezondheidsdiensten enorm lange wachtlijsten hebben. Zo sprak ik laatst iemand die maar liefst 26 weken wachttijd vernam alvorens de intake kan plaatsvinden ☹

Er heerst schaamte en onwetendheid rondom geestelijke gezondheid. Dat vormt een drempel om hierover transparant te zijn. En dat terwijl mentale ziekte overal voorkomt en lijkt toe te nemen. Acceptatie en erover praten zorgt ervoor dat het juist sneller verholpen kan worden. Daar waar de geestelijke gezondheid te wensen overlaat, is snelle ondersteuning noodzakelijk. En op je werk hierover kunnen en durven praten, openheid geven lijkt me dan de minste stap in de goede richting.