Tijdens mijn zangles oefen ik een lied waarbij een klein stukje van het refrein in toon omhoog gaat. Elke keer als ik dat refrein ga zingen, dan denk ik aan die (vreselijke) hoge noot. Ik weet dan al: ik ga die toon niet halen en ik ga vals zingen. Het is een te hoge noot voor mij. Tenminste …. dat is mijn overtuiging. Vanochtend had ik weer zangles en ook toen weer bleek dat ik “last” had van die toon. Mijn zangleraar en ik spraken erover. Wat maakt nou dat ik zo’n last heb van die hoge noot (en nog van meer dingen hoor tijdens het zingen, maar beperk me even hiertoe als voorbeeld).
Zingen is een mechanisme wat iedereen kent. Tenminste, bijna alle zangleraren zijn het er over eens. Iedereen kan leren zingen. We doen het al vaak. Onder de douche of in de auto. Echter zingen in gezelschap en dan ook nog dat het aangenaam klinkt… tja, dat is een ander verhaal. Oefening baart kunst. Dat geldt voor alle dingen in ons leven. Bij talent en ook bij minder talent, oefenen maakt je beter. Buiten je comfort zone ligt de ontwikkeling nietwaar.
Nou terug naar mijn hoge noot, of toon wat ik er maar niet uitgeperst krijg. Dus tijdens het zingen gaat mijn hoofd, het denken, met mij aan de haal. De stem in mijn hoofd zegt: O jee: straks komt het weer… Bij voorbaat al stress, met als resultaat de hoge toon komt er consequent vals uit. Mijn zangleraar maakte mij vanochtend daar weer feilloos op attent. Wat je gelooft is de waarheid. Je bent over het algemeen congruent in je handelen en in je geloof. Als je denkt dat je iets niet kan, dan lukt het vaak ook niet. Kun je nagaan wat er voor gebied te veroveren is als je gelooft dat je het wel kan…
Het zogenaamde programmeren in NLP termen. Onze overtuigingen, eigen waarheden. We zijn overtuigd van ons gelijk en van heel veel dingen. Echter, steeds blijken die niet waar te zijn. We geloven het alleen. De waarheid blijkt vaak anders. Overtuigingen kunnen je succes brengen maar zijn ook vooral lastig als ze je blokkeren in je functioneren. En in mijn geval de hoge toon. De overtuiging is dat ik dat niet kan, dus bij voorbaat gedoemd te mislukken. Dit geldt voor vele dingen in ons leven. Vanochtend sprak ik iemand die lang worstelt met zijn gewicht “ik kan het niet, het lukt me maar niet de juiste methode te vinden” zei hij vol overtuiging…
Volgens de Boeddhistische psychologie draaien we vaak rond in een kringetje van voorgeprogrammeerde reacties. We kunnen natuurlijk uit dat kringetje stappen door met heldere aandacht te volgen wat er binnen in ons afspeelt. Wat ons in het veilige kringetje houdt zijn onze tradities, onze gewoontes die gebaseerd zijn op afkeer, verlangen of onwetendheid. Of in mijn geval de wens om perfect te zingen. En perfect daar heb ik dan voorbeelden bij. Ik oordeel over mijn eigen hoge noot en ja, dat helpt niet bij de ontwikkeling. Door er bewust aandacht aan te schenken, er bij stil te staan, wordt dit proces zo helder. Hierdoor kan je ruimte creëren om op een andere manier te denken c.q. te reageren. Dat vraagt echter wel tijd en ruimte voor jezelf! Stil staan en open en eerlijk naar jezelf kijken is iets wat we niet dagelijks doen. En als je er zelf niet uitkomt dan lukt dat zeker met wat externe hulp. Wat geloof jij nou over jezelf? Over de wereld? En hoe zou het jou helpen als je daar eens anders naar kijkt? Met dank aan mijn zangleraar. Weer veel inzichten vandaag. Die hoge noot die gaat er komen.