Behalve dat ik het een mooi woord vind, is verwondering ook een manier om naar de wereld te kijken. Een manier die absoluut mijn voorkeur heeft en waarin ik veel oefen. Soms lukt het me en ik kan ook niet ontkennen dat er dagen zijn dat het minder lukt. In welke zin bedoel ik dat? We hebben allemaal onze eigen kaart van de wereld, onze perceptie. Iets wat heel helder wordt als je je wat verdiept in het NLP. Elke betekenis die jij geeft aan een woord, hoeft niet dezelfde betekenis c.q. lading te hebben bij de ander. We redeneren vanuit ons referentiekader, uit eigen ervaring, van horen zeggen, te hebben gelezen of te hebben gezien bij anderen. Ons eigen unieke referentiekader. Je weet wat jij weet. Opgeslagen op onze “harde schijf” ook wel geheugen genoemd. Het is een onbetrouwbaar medium als referentiekader omdat het een beperkt zicht geeft , maar ja, daar zijn we ons niet altijd bewust van. “Cadeautjes” uit ons verleden. Gedachten die waarheid lijken geworden.

Dit maakt het model van jouw wereld. Het model is ontstaan door onze ervaringen, waardoor ons bewustzijn en onderbewustzijn gevormd wordt. Welke mensen vinden we leuk, welke niet, met wie kunnen we gemakkelijk omgaan. Waarschijnlijk trekken de mensen die een model van de wereld hebben die lijkt op die van jou, je het meest aan (herkenbaar? Denk maar eens aan sollicitatiegesprekken, welke mensen vond je intuïtief leuker). Uiteraard is dit een goede manier, als je je lekker wilt voelen over iets waar jij al een mening over hebt. Zou je het echter ook vanuit een ander gezichtspunt c.q. ruimere view willen zien dan is van gedachten wisselen met andere mensen (met andere wereldmodellen) zeker aan te raden.

In ons dagelijks leven worden we in beslag genomen door de waan van de dag. We nemen nauwelijks de tijd om stil te staan bij de diepere betekenis van wat we meemaken. Als we rust en de tijd nemen om de omgeving en jezelf vanuit een ander perspectief waar te nemen, geven we ruimte aan reflectie en aan verdieping van de ervaringen. Klopt het wat ik zie, denk of voel? Hoe vaak neem je daar de tijd voor? Door onszelf tijd te geven en de stilte in ons zelf toe te laten geven we verwondering een kans. Ontstaat er ruimte om ons te laten raken door ervaringen, waar we normaal zo gemakkelijk aan voorbij gaan. Of in gesprek met de ander. Wat is zijn/haar model van de wereld en vanuit dat andere gezichtspunt gezien kan je nieuwe inzichten krijgen. Met verwondering zal je zien dat er zoveel meer is. In mijn gesprekken, maar zeker ook bij mezelf, komt het ook voor dat we iets horen, zien of voelen en daar in een fractie van een seconde iets van vinden of zelfs een “oordeel” over geven. Gebaseerd op …. dus in hoeverre verwonder je je dan over wat je hebt waargenomen.

Het bewustzijn van dit proces is al een cadeautje. Alleen zoals je waarschijnlijk wel weet, je eigen waarheden ter discussie stellen is nog niet eenvoudig. Meestal ben je je daar niet eens bewust van. Wat is goed en wat is fout, allemaal woorden die je ergens aan koppelt vanuit jouw perceptie. De verwondering krijgt dan niet eens de kans meer om een rol te spelen. In coaching vraag ik mensen vaak om eens met verwondering naar dingen te kijken. Geen conclusies trekken, geen “stickers” plakken op mensen of gebeurtenissen, maar alleen je af te vragen: wat gebeurt er nu? En daar vragen over te stellen. Dit maakt dat jouw model van de wereld een grotere wordt. En mijn ervaring erbij is dat het ook een mooiere wordt. Dat gun je toch iedereen? Probeer het maar, het is echt de moeite waard.